Ahmet Deniz ÖLÜM SON DEĞİL

Hayatın bir sebebi olabileceği gerçeğini sürekli ihmal ediyoruz. Ve bu ihmalin bize neye malolacağını da bilmiyoruz. Çoğumuz keyfimiz kaçar endişesi ile bu belirsizliğin üstüne gitmiyoruz. Oysa bizim gerçek karşısındaki tavrımız ne olursa olsun, gerçek değişmeksizin orada duruyor. İşte bu kitap (ÖLÜM SON DEĞİL) hayat gerçeğini irdelerken, hayat mı yoksa ölüm mü gerçek sorusunu sormaya zorluyor bizi...

Ben...

Duyan, gören, bilen bir “ben”im.

Aklım, iradem, duygularım, eylemlerim var.

Bir birey olarak, bana ait benliğimle tek ve yalnızım.

Bilmeden, istemeden, evrendeki bu döngünün içinde buldum kendimi !

Peki, bir “ben” olarak bu döngüdeki yerim ne ?

Bu gökle yer arasında, bulunduğum tam bu yerde işim ne ?

Hangi ihtiyaç beni gerektirdi de, o yüzden varım ?

Nedeni olmayan bir sonuçsam eğer, bu ne kadar anlamlı ?

Anlamlı değilse, nedir hayat fırsatının bedeli ?

Kim zorladı beni hayata gelmeye ?

Kim ikna etti beni, ölümün sözleşmesini hayata gelirken yapmaya ?

Bu gök, bu yer...
Nedir göğün üstüme çökmesini engelleyen ?
Yer niye savurmaz üstündeki beni ?
Kandil gibi asılı duran yıldızları kim asar oraya her gece ?
Hava, su, ateş, toprak kime borçlu varlığını ?
Düzen, denge nereden alır ölçüsünü ?

İyilik, kötülük...
İyilik ve kötülük mutlak mı ?
Değilse, nereden çıkardık her kötülüğün kötü olduğunu ?
Mutlaksa, kim ayırdı iyilikle kötülüğün, doğruyla yanlışın arasını ?
İyilik iyiyse, yeryüzünde entrika, zulüm, fesat, işkence, kan, gözyaşı niye var ?
Bu durumda, her geçen gün çoğalan bu fâni kalabalığın faydası ne ?
İnsan fâni; iyilik kötülük de mi fâni ?
Mazlumun âhı ne olacak ?
Hesabı tutulmuyorsa, neye yarar adalet, tevazu, fedakârlık, vefa, merhamet ?
İyilikte ya da kötülükte sınır yok; öyleyse beni ben yapan bu özgürlüğün bedeli ne ?

Bazen böyle olur… 
Hayat diye itilip kakıldığımız bu süreçten bunalıp bir köşeye ilişir, varoluşumuza, parçası olduğumuz bu hissiz gibi görünen devridaime bir anlam yüklemeye çalışırız. Dünyanın çekiminden koptuğumuz nadir anlardır bu anlar ve farklı bir ruh haline gark eder bizi.